Στις 20 Μαρτίου η Δ΄ τάξη του σχολείου μας επισκέφθηκε το Μουσείο Ύδρευσης στο λιμάνι της
Θεσσαλονίκης. Το Μουσείο Ύδρευσης στεγάζεται στον χώρο όπου παλιότερα κατασκευάστηκε το
Κεντρικό Αντλιοστάσιο της πόλης, το οποίο ήταν ένα από τα σημαντικότατα έργα υποδομής που
υλοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 19ου αιώνα. Το νερό έφτανε με φυσική ροή από την
πεδιάδα της Σίνδου -κοντά στο σημερινό Καλοχώρι- στο Κεντρικό Αντλιοστάσιο, από όπου με τη βοήθεια
μεγάλων αντλιών διοχετευόταν συνέχεια σε τέσσερις μεγάλες δεξαμενές (Βλατάδων, Κασσάνδρου,
Ευαγγελίστριας και Καλλιθέας).
Μας υποδέχτηκε η κυρία Μένια, η οποία είχε ετοιμάσει μικρές «αποστολές» για μας. Πριν μας ξεναγήσει
στους χώρους του μουσείου, συζήτησε μαζί μας για τον τρόπο που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το νερό
στα σπίτια τους, τόσο στη σημερινή εποχή όσο και στα παλιότερα χρόνια. Στη συνέχεια ακούσαμε από το
ηχείο την κυρία Κρυσταλλία, μια ηλικιωμένη κυρία που μας εξήγησε πως στα παλιά τα χρόνια οι
άνθρωποι δεν είχαν βρύσες μέσα στα σπίτια τους και γι΄ αυτό έπρεπε να περπατήσουν αρκετά, μέχρι να
βρουν βρύση στον δρόμο ή πηγάδι, όπου μπορούσαν να γεμίσουν τη στάμνα τους με καθαρό νερό. Μας
μίλησε ακόμα για τους «νερουλάδες», οι οποίοι περνούσαν κάθε μέρα από τα σπίτια κουβαλώντας νερό.
Είδαμε πολλές ενδιαφέρουσες παλιές μηχανές, αφού παλιά αυτό το ίδιο μουσείο ήταν αντλιοστάσιο.
Έτσι, μπήκαμε μέσα σε έναν τεράστιο υδροσωλήνα, όπου είδαμε και μάθαμε πώς λειτουργούσαν οι
ατμοκίνητες αντλίες με κάρβουνο. Στο Μουσείο είδαμε ακόμη μια τεράστια παλιά πετρελαιομηχανή
πλοίου, που ακόμα δούλευε! Μέχρι το 1929 το αντλιοστάσιο λειτούργησε με δύο ατμοκίνητες αντλίες. Η
τοποθέτηση το 1929 ενός μεγάλου πετρελαιοκινητήρα «ΜΑΝ», συνδεδεμένου συγχρόνως με δύο αντλίες,
σήμανε και το τέλος της ατμοκίνησης.
Ζωγραφίσαμε ο καθένας τη δική του στάμνα και παίξαμε στην αυλή του Μουσείου με τις παλιές
χειροκίνητες υδραντλίες (τουλούμπες κτλ.). Στο τέλος μας έδωσαν για δώρο από ένα παγουρίνο. Ήταν μια
φανταστική επίσκεψη και την προτείνουμε σε όλους σας!