Σάββατο 13 του Γενάρη 2024 διαβάσαμε το βιβλίο της Μητσιάλη Αλεξάνδρας:Οι μέρες που δακρύζουν ,εκδ.Πατάκη
Τι είναι το μυθιστόρημα της κ.Μητσιάλη;
Η ανάγκη να σταθείς στο ύψος και να φωνάξεις :Φτάνει πια. Μέσα από την έρευνα ,που έκανε η συγγραφέας, αναδεικνύονται πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα που μπήκαν στην εξέλιξη της αφήγησης.Αναφέρεται στο επίμετρο,η δράση της Μέλπω Λεκατσά ,η δράση του Γρηγόρη Πολυζώη, το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού Όλη νύχτα εδώ.Μια προφορική ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου,οι ανακοινώσεις του ραδιοφωνικού σταθμού…
Είναι η παρουσίαση γεγονότων για το τι συνέβη στο χώρο έξω από το Πολυτεχνείο.
Είναι η Μυρσίνη που μπορείς να της απευθύνεις τον λόγο σαν να είναι κοντά σου.Κάποιοι είπαν ότι μπορεί να έχει και την θέση της ίδιας της ιστορίας.
Είναι η ιστορία του Πολυτεχνείου ,μέσα από τις ιστορίες των προσώπων.
Είναι η ιστορία του Αχιλλέα,μέσα από το μαθητικό κίνημα.
Μια γροθιά.Κορίτσια και αγόρια που «γουστάρουν», όπως κάθε νεολαία τής κάθε γενιάς, που διψούν να ζήσουν όπως ήθελαν χωρίς όμως την ασφυξία που επέβαλε στην κοινωνία η χούντα με όλον εκείνο τον ζοφώδη μηχανισμό του παρακράτους της να τυλίγει μέσα στην γκρίζα αχλή του τα όνειρα.
Είναι ένα βιβλίο που η κα Ελένη Κορόβηλα του BOOKPRESS το επιλέγει ανάμεσα στα πέντε (5) καλύτερα εφηβικά βιβλία του 2023!(https://www.facebook.com/alexmitsiali/?locale=el_GR)
Χρειάζεται να πούμε, τοποθετώντας το θέμα στη σωστή του βάση, ότι δεν υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση, εξέγερση κ.λπ., που να μην περιλαμβάνει το στοιχείο του αυθόρμητου — διαφορετικά δεν θα είναι μεγάλη και πολύ περισσότερο δεν θα έχει τον χαρακτήρα της εξέγερσης και της επανάστασης. Ωστόσο, το Πολυτεχνείο (όπως και κάθε εξέγερση, επανάσταση κ.λπ.) δεν βγήκε από το κεφάλι του Δία, δεν ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα γενικά και αόριστα, δεν ήταν τυχαίο φαινόμενο — το κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο ωρίμαζε από καιρό. Ήταν το αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων, πολιτικών νικών και ηττών, ενεργειών και θυσιών, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η εξέγερση είχε αυθόρμητα στοιχεία, ωστόσο φτάσαμε σ’ αυτήν μετά από μακρόχρονη περίοδο σκληρών αντιπαραθέσεων πολιτικών και τακτικής, σκληρών αγώνων και θυσιών πάνω στα καθημερινά προβλήματα των εργατικών και λαϊκών μαζών και της νεολαίας, και όχι μόνο των φοιτητών. Η πορεία αυτή ήταν μακρόχρονη και δύσκολη, όπου τίποτα δεν ήταν προκαθορισμένο ούτε τυχαίο και συμπτωματικό ή δεν συνέβη γιατί το ήθελαν κάποιοι «αριστεριστές». Πολύ συνοπτικά θα επαναλάβουμε – και θα υπενθυμίσουμε – ορισμένα βασικά γεγονότα που «έκτισαν» και δημιούργησαν τη δυνατότητα της πορείας προς το Πολυτεχνείο:
– Το επαναστατικό κύμα της δεκαετίας 1965-1975, ο Μάης του ’68, η βιετναμέζικη επανάσταση κ.λ.π.
– Οι αγώνες των εργαζομένων και των φοιτητών από τις αρχές του 1970.
– Η πάλη των φοιτητών της Αριστεράς ,για αποχή από τις χουντικές φοιτητικές εκλογές το Φθινόπωρο του 1972.
– Οι καταλήψεις της Νομικής και κυρίως η δεύτερη (20 Μαρτίου).
– Η κρίση του χουντικού καθεστώτος και η προσπάθειά του να επιβιώσει μέσω της «ομαλοποίησης/φιλελευθεροποίησης».(Παπασυμεών Ελισσάβετ ΠΕ70)
Μπορείτε να διαβάσετε και
«Η ιστορία της Μυρσίνης και όλης της γενιάς της» Γράφει η Ελένη Πριοβόλου //
Επόμενη συνάντηση την Παρασκευή 9 του Φλεβάρη στις 6 το απόγευμα στο Δημοτικό Σχολείο Λαγυνών. Διαβάζουμε το βιβλίο : «Ο άνθρωπος που γελά» του Ουγκό εκδ.Σύγχρονη Εποχή
Ευχαριστούμε για το κέρασμα από την Χριστίνα και την Μαίρη.Μαζί μας ήταν και ο μικρός Οδυσσέας.
