(γράφει η υπεύθυνη της Λέσχης κ.Μαυρίδου Χρύσα ,ΠΕ70)

Στη τελευταία μας συνάντηση οι συζητήσεις μας στριφογύρισαν γύρω από τους Δουβλινέζους του Τζειμς Τζόυς, που όταν το έγραφε ήταν μόλις απο 22-25 ετων.Αναφέρεται στο Δουβλίνο του 1914, είμαστε δηλαδή αρχές 20ου αιώνα με αναφορές στο εργατικό κίνημα, με μια γραφή εμπνευσμένη από τις  κοινωνικές αποχρώσεις της εποχής του, με ξεκάθαρη αναφορά στα κακώς κείμενα της εποχής. Αυτός είναι και ο λόγος που δε δεχόταν κανείς να το εκδόσει. Κατάφερε τελικά στα 35 να το δει τυπωμένο. Ένας εικοσάχρονος που είχε το θάρρος να αναφερθεί με τη γραφή του σε ζοφερές καταστάσεις, με περιγραφές που κλείνουν σκληρό ρεαλισμό και συμβολισμό συγχρόνως.

          Μια σειρά από διαφορετικές ιστορίες μέσα από τις οποίες μπορείς να παρακολουθήσεις την ηλικιακή ανάπτυξη των ηρώων . Η δύναμη στη γραφή του είναι ότι είναι λιτή και απέριττη.   Ευκολοδιάβαστες ιστορίες που μέσα από την παραστατική γραφή του συγγραφέα ζεις ολοζώντανους τους ήρωες: γυναίκες που δεν μπόρεσαν ν αλλάξουν το πεπρωμένο τους, παιδιά με τάση να ξεφύγουν από ένα πλέγμα διαπαιδαγώγησης που πιέζει, συμπιέζει και συνθλίβει τελικά όνειρα και επιθυμίες. Για να καταφέρεις να καταλάβεις το βιβλίο είναι σημαντικό να μεταφερθείς στο Δουβλίνο που ήταν φημισμένο για τα σκάνδαλα της εκκλησίας. Παρακολουθούμε τη ζωή σε μια επαρχιακή πόλη που όλοι οι ήρωες του ένιωθαν να βαλτώνουν και κατέληγαν  εγκλωβισμένοι να θέλουν να φύγουν. Διανοούμενοι που καταστρέφουν τις γυναίκες που τους ερωτεύονται με κώδικες ηθικής που φορούν παρωπίδες.Γυναίκες, που υποτιμούνται και ενοχοποιούνται τόσο βαθιά, που αντιμετωπίζονται ως βάρος  ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς τους. Γυναίκες που έχουν παραλύσει λες μετά από τη συστηματική υποτίμηση και  ακόμη και όταν έχουν έστω και μια μικρή ευκαιρία δεν μπορούν να ξεφύγουν και γεμίζουν ενοχές!!!!! Πως ο καθολικισμός εγκλωβίζει τους πιστούς σε επιλογές πιεσμένες και πιεστικές.

          Ιστορίες σκοτεινές, καταθλιπτικές που δεν παίρνεις ανάσα. Ελπίζεις ν αλλάξει κάτι, να γίνει κάτι που θ αλλάξει τη μοίρα των ανθρώπων. Μέχρι το τέλος ελπίζεις αλλά… η αλλαγή που περιμένεις έρχεται δειλά ή και καθόλου.

Η συνάντησή μας αυτή έκλεισε με την ανάγνωση του ποιήματος ” Η Πόλις”  του Καβάφη από την εμψυχώτρια μας κ. Αλεξανδρα Μητσιάλη. Ένα ποίημα που συμπυκνώνει λες το νόημα αυτού του βιβλίου:

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.