Ο Αγησίλαος (χάρτινη φιγούρα) ήρθε στην τάξη μας (Β2) στις 6 Μαρτίου (πανελλήνια ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού) και συμμετείχε στο μάθημα όλη την ημέρα. Το θέμα του μαθήματος ήταν:
«Πώς μπορούν να βλάψουν κάποιον ή κάποια οι άσχημες κουβέντες και η βλαπτική συμπεριφορά».
Καθίσαμε σε κύκλο, βάλαμε στη μέση τον Αγησίλαο, και αρχίσαμε όλα τα παιδιά, ένα-ένα, να του λέμε κουβέντες, όπως: «Αγησίλαε δε θέλω να καθίσεις δίπλα μου» ή «Αγησίλαε δε μου αρέσει καθόλου η μπλούζα σου» και άλλα τέτοια. Κάθε φορά που λέγαμε μια άσχημη κουβέντα, κόβαμε κι ένα κομμάτι από τον Αγησίλαο.
Στο τέλος, κομματιάσαμε τη φιγούρα του, εντελώς…
Όμως, αυτή η συμπεριφορά μας στον Αγησίλαο και το σκίσιμο της φιγούρας του μας στεναχώρησαν πολύ. Καταλάβαμε πόσο πολύ μπορούν να βλάψουν τον άλλον οι άσχημες κουβέντες και η άσχημη συμπεριφορά.
Τότε η κυρία αναρωτήθηκε αν θα μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε τον Αγησίλαο και να τον περιποιηθούμε. Η ιδέα αυτή μας ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΕ!
Προσπαθήσαμε να ενώσουμε τα σκισμένα κομμάτια του, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο. Σ’ όλη τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας, του λέγαμε όμορφες και ενθαρρυντικές κουβέντες, όπως: «Έχεις πολύ όμορφα μάτια» ή «Θέλεις να παίξουμε κρυφτό;» και άλλα τέτοια. Έτσι, καταφέραμε και ξαναφτιάξαμε τη φιγούρα του.
Τον κοιτάξαμε καλά, καλά και η κυρία μας ρώτησε: «Είναι ίδιος, όπως και πριν;», «Γιατί δεν είναι ίδιος;», «Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να μην βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση, ολόκληρος μεν, αλλά ‘σημαδεμένος’ δε;».
Κουβεντιάσαμε πολύ ώρα γι’ αυτά τα θέματα και καταλάβαμε ότι καλό είναι οι κουβέντες μας προς τους άλλους να είναι προσεκτικές. Καταλάβαμε ότι:
«η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει».
Τον Αγησίλαο, τον κρατήσαμε κολλημένο στον πίνακα της τάξης μας ολόκληρο το μήνα Μάρτιο, για να μας θυμίζει αυτό που ζήσαμε και αισθανθήκαμε μαζί του και τα συμπεράσματα που βγήκανε από αυτή τη δράση μας.
